Są przyrodzone, powszechne, niezbywalne i niepodzielne. 20 listopada 1989 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło Konwencję o Prawach Dziecka. Warto poszerzać wiedzę na ich temat.

Listopad zarówno swoją aurą, jak i tradycyjnie obchodzonymi w tym miesiącu świętami kojarzy się większości z nas z uczuciem pewnej nostalgii. To swoisty czas zadumy nad upływającym czasem, przeszłością. Ten nastrój buduje zarówno przyroda – poprzez zmieniajcie się kolory i opadające liście, jak i wizyty na cmentarzach, a także mocno pogrążone w historii świętowanie polskiej niepodległości.

Jak wyobrażamy sobie szkołę w przyszłości? Czy nauczycieli zastąpi sztuczna inteligencja i aplikacje przez nią sterowane? Czy budynek szkoły w dalszym ciągu będzie gromadził dzieci i młodzież na 45-minutowych sekwencjach, w których będą pozyskiwali wiedzę z jednej dziedziny podczas pojedynczych lekcji? A może edukacja będzie się odbywała w podróży, w różnych ośrodkach kulturalnych i naukowych, a także na łonie natury? Jaką rolę przyjmą nauczyciele? Jakimi kompetencjami będą się wykazywali? Jaki będzie ich status społeczny? Zapewne szkolna codzienność rzadko skłania nas do zadawania sobie takich pytań. A może powinna?

Powódź 2024 to kolejna sytuacja, która pokazała, że Polacy są solidarni i w sytuacjach kryzysowych szybko się mobilizują, by udzielić wsparcia poszkodowanym – zarówno w aspekcie finansowym, materialnym czy prawnym, jak i społecznym.

Październik to miesiąc świętowania pedagogów – 5 października przypada Światowy Dzień Nauczyciela, 14 października polski Dzień Edukacji Narodowej, potocznie nazywany Dniem Nauczyciela. To czas kwiatów i drobnych upominków, którymi raczą nas nasi podopieczni, to nauczycielskie wyjazdy lub uroczyste kolacje. To także czas nagradzania, doceniania za codzienną pracę. Dobrze, że jest taki moment zauważenia zaangażowania i wysiłku nauczycieli. W końcu – jak stwierdził uczeń z bhutańskiej Lunany – nauczyciel dotyka przyszłości.

Początek roku szkolnego to, jak zawsze, wiele nowych wyzwań związanych z funkcjonowaniem całego systemu, zmianami wprowadzanymi przez ministerstwo, nowymi rocznikami rozpoczynającymi kolejne etapy edukacji. Choć burze medialne dotyczą szczególnie posunięć MEN-u, to jednak najtrudniejsza może okazać się współpraca z dziećmi i młodzieżą.

Okres wakacyjny dobiegł końca. Chyba każdy koniec czegoś, co było miłe, przyjemne, nie niosło ze sobą ciężaru codziennych obowiązków, z wyjątkiem ciężaru plecaków i walizek na wakacyjne wyprawy, łączy się z jakimś smutkiem, nostalgią, czasem złością, bo chcielibyśmy zaznać więcej tej przyjemności. To zupełnie naturalne emocje. Pytanie brzmi, co z nimi – jako mądrzy dorośli – zrobimy. Skupianie się na nich, negatywne „nakręcanie” nie jest pożądane. Zbudowanie pozytywnego nastawienia jest zdecydowanie zdrowsze.

W przypadku zawodu nauczyciela z wszelkimi feriami i wakacjami powiązanych jest wiele mitów i stereotypów. Samo hasło „dwa miesiące wakacji” wywołuje odruch zazdrości przedstawicieli innych zawodów i żmudne tłumaczenie nauczycieli, że to nieprawda, bo rekrutacja, bo rady pedagogiczne, konferencje itd. Zastanawiające jest to, że nauczyciele muszą (czy na pewno?) tłumaczyć się przed społeczeństwem z takiej formy odpoczynku.

Co jakiś czas środowiskami edukacyjnymi wstrząsają kolejne badania przeprowadzone wśród młodzieży. Badane są umiejętności, wiedza, zdrowie psychiczne. Wokół kolejnych raportów toczą się dyskusje, często bardzo gorące. Czy mają one wpływ na konkretne zmiany?